1) . آية الله زنجانى: كسى كه تمام هزينه حج را ندارد ولى از ديگرى به مقدار مورد نياز حج طلبى دارد كه وقت پرداخت آن است چنانچه مديون بتواند بدهى خود را بپردازد و طلبكار نيز بتواند بدون مشقت و آبروريزى به طلب خود برسد مستطيع بوده حج بر او واجب مى‌شود و اگر انجام حج متوقف بر مطالبه قرض باشد مطالبه آن نيز واجب مى‌گردد و چنانچه بتواند طلب خود را به مبلغ كمترى بفروشد و پول آن به مقدار مورد نياز حج باشد، چنانچه اين كار بر او مشقت شديد نداشته باشد مستطيع بوده حج بر او واجب مى‌گردد؛ هر چند در اين فروش ضرر كند.

2) . آية الله صافى، آية الله گلپايگانى و نيز مى‌تواند ولو با كمك غير و اقامه دعوى در نزد حاكم شرع و يا با رجوع به حاكم غير شرعى - در صورتى كه استيفاى حقّ، موقوف بر آن باشد، بنابر اقوى - آن را وصول نمايد، گرفتن و رفتن به حج واجب است. (احكام و آداب حج، مسأله 29).

3) . آية الله سبحانى: وگرفتن طلب چندان مشكل نيست در اين صورت بايد طلب خود را مطالبه كند وبه حج برود مگر اينكه بدهكار طلب اورا نپردازد. آية الله سيستانى: مستطيع است و واجب است حج برود هر چند با مطالبه و صرف آن مال در حج باشد و همچنين است اگر بدهكار دارا باشد و نپردازد ولى بتواند هر چند با رجوع به حاكم جور حق خود را بگيرد يا بدهكار منكر باشد ولى بتواند آن را اثبات كند و بگيرد يا بتواند از اموال او از باب تقاص بردارد.

4) . آية الله بهجت: اگر تحصيل آن، متوقّف بر مراجعه به دادگاه اگر چه حاكم جور باشد، لازم است مراجعه نمايد در صورتى كه موجب ضرر و حرج فوق حد مسامحه نباشد، و در تضرّر مالى غير مجحف و نيز ضرر حالى مثل ذلت نفس و نقص جاه نزد حاكم جور تأمّل است و اقربّ وجوب مطالبه است با عقلائى بودن تن دادن به اين ضرر با قطع نظر از تكليف به حج (كتاب حج، ص10).

5) . آية الله تبريزى،آية الله خويى: در اين مسأله قائل شده‌اند كه اگر بتواند دَين را بفروشد و پول آن به تنهايى و يا به ضميمه مال ديگر وافى هزينه حج باشد و براى او مشقت نداشته باشد، در اين صورت مستطيع است و بايد به حج برود.