95 و از زمانى به حال و مكان و زمان ديگر رفتن است، به صورت ارادى و آگاهانه و عالمانه و هوشيارانه. اما براى چه كسى و به چه منظورى؟ براى خدا و تنها براى قرب به او.
نيت در ميقات، يك انقلاب و تحوّل و دگرگونى است؛ انقلابى درونى و روحى و معنوى كه البته جلوه‌هاى ظاهرى نيز دارد: بركندن لباس فخر و تشخص و در بر كردن لباس احرام و تلبيه گفتن؛ يعنى انسان هم ظاهر خود را تغيير مى‌دهد و هم باطن خود را.
با نيت، همه امور مادى و فيزيكى معنا مى‌يابد، شست‌وشو تبديل به غسل مى‌شود، پارچه ندوخته، لباس احرام مى‌شود، حركت، طواف و سعى مى‌شود و ماندن، وقوف مى‌شود. نيت، يعنى هشيارى و آگاهى و از اين رهگذر همسويى و هم‌نوايى با همه ذرّات هستى است كه براساس آيه قرآن، صاحب ادراك، هشيار و تسبيح‌گوى پروردگار مى‌باشند:
تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰاوٰاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلاّٰ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لٰكِنْ لاٰ تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كٰانَ حَلِيماً غَفُوراً (اسراء:44)
آسمان‌هاى هفت‌گانه و زمين و كسانى كه در آنها هستند، همه تسبيح او مى‌گويند و هيچ موجودى نيست جز آنكه تسبيح و حمد او مى‌گويد، ولى شما تسبيح آنها را نمى‌فهميد. او بردبار و آمرزنده است». 1
«روزى كه انسان در ميقات مى‌ايستد، گذشته تباه‌شده خود را در نظر گرفته، دعا و استغفار بر لب جارى مى‌كند. زندگى انسان، نقطه‌هاى عطفى دارد كه مى‌تواند تلنگرى بر وجود انسان و سرنوشت‌ساز باشد. كسانى كه از اين نقطه‌هاى عطف، بهره بردند، راه خود را يافته‌اند، و فوز و رستگارى براى آنان است. «نيت» در ميقات، يكى از آن