87مقدّسه است كه خود فرموده است: «در عرفات از اول وقوف تا غروب عرفه، كفن را به نحوى خاص بلند نموده و بعد از آن به خانه كعبه و حجرالاسود و قبر حضرت رسول خدا(ص) و قبر و روضه امامان بقيع(عليهم السلام) و بعد از آن به ضريح حسين(ع) در كربلا و بعد از آن به ضريح حضرت موسى بن جعفر و حضرت جواد و عسكريين(عليهم السلام) و محل غيبت امام زمان(عج) متبرك نمودم، و تمام اينها براى نيل به شفاعت ايشان و نجات از فزع اكبر بوده است؛ چون در روايت وارد شده كه كفن را قبل از مرگ مهيا كنيد و هميشه به آن نظر نماييد و من اين كار را مى‌نمايم و گويا مشاهده مى‌كنم كه آن را پوشيده و در پيشگاه خداوند متعال ايستاده‌ام». 1
بى‌گمان، پيام بزرگِ فراهم‌آوردن كفن در زمان حيات، انديشيدن به مرگ و آماده‌سازى خويش براى جهان قبر و قيامت مى‌باشد. اين پيام و ثمره ارزشمند را از لباس احرام نيز مى‌توان به چنگ آورد. دست‌كم در آن چند روزه احرام بايد با انديشيدن درباره مرگ مأنوس بود؛ و به خاطر داشت كه ياد مرگ يكى از مؤلفه‌هاى انسان‌ساز، و از عوامل اصلى پرورش و تربيت روح انسان است و موجب مى‌شود آدمى در خواسته‌ها و آرزوهاى بى‌پايانش راه ميانه برود و زياده‌خواهى را كنار بگذارد و رفتار خويش را براساس عقل و شرع تنظيم كند و از ياد نبرد كه «اگر با علم به اينكه مرگ، هميشه با ما همراه است و روى شانه ما حركت مى‌كند، زندگى كنيم، هرچند از اين رفيق همراه مى‌ترسيم، اما دائماً مشاورى عاقل را همراه خود داريم و با كمك اين مشاور، دائماً خواهيم دانست كه مدت زندگى محدود است و لذا بايد هميشه حداكثر استفاده را از اين فرصت زندگى و زمانى كه در اختيار داريم بكنيم». 2