57 اختلاف احتياج دارند. ما شيعيان اين افتخار را داريم كه على(ع) بزرگ‌ترين گذشت‌ها و فداكارى‌ها را در زمينه خلافت انجام داد. در نهايت خلوص نيت با رقباى خود همكارى و همگامى كرد، يعنى مصلحت اسلام را بالاترين مصلحت‌ها دانست. من خودم اثر اقدامات مثبت را در رفع سوء تفاهم ديدم. ¹

حكايت

سالى نزاعى در پيادگان «حجيج» ² افتاده بود، و «داعى» ³ در آن سفر هم پياده بود. انصاف در سر و روى هم فتاديم، و داد و فسوق و جدال بداديم. كجاوه‌نشينى را شنيدم كه با عديل خود مى‌گفت: يا للعجب، پياده عاج، چو عرصه شطرنج به سر مى‌برد فرزين مى‌شود. يعنى به از آن مى‌گردد كه بود، و پيادگان حاج، باديه به سر بردند و بتر ⁴ شدند.

از من بگوى حاجى مردم‌گَزاى را

كو پوستين خلق، به آزار مى‌درد حاجى تو نيستى، شترست از براى آنك بيچاره خار مى‌خورد و بار مى‌برد ⁵«در حريم امن الهى، براى تقرّب به خدا بايد دل‌ها را به هم نزديك كرد، از جدايى‌ها پرهيز داشت و هر آنچه مايه تفرقه است، از بين برد. در محضر حق نبايد به زائران او توهين كرد، بايد از فسوق، جدال، مشاجره، فحاشى و تفاخر پرهيز كرد. نبايد به كسى دستور داد، سزا نيست زبان به ناسزا گشود و به مجادله برخاست. حريم حرم محدوده برادرى است، در آنجا بايد تمرين اخوّت كرد و در پيشگاه دوست، به دوستان دوست جز خير نگفت». ⁶