44يا بُنَىَّ اجْعَلْ نَفْسَكَ ميزاناً فيما بَيْنَكَ وَ بَيْنَ غيرِكَ فَاحْبِبْ لغيرِكَ ما تُحِبُّ لِنَفْسكَ وَ اكْرَهْ لَهُ ما تَكْرهُ لَها،ولاتَظْلِمْ كَما لاتُحِبُّ انْ تُظْلَمَ وَ احْسِنْ كَما تُحِبُّ انْ‌يُحْسَنَ الَيكَ وَاسْتَقْبِحْ مِنْ نَفْسكَ ما تَسْتَقْبِحُهُ مِنْ غَيرِكَ وَ ارْضَ مِنَ النّاسِ بِما تَرضاهُ لَهُمْ مِنْ نَفْسِكَ وَ لاتَقُلْ ما لاتَعْلَمُ وَ انْ قَلَّ ما تَعْلَمُ وَ لاتَقُلْ ما تُحِبُّ انْ يُقالَ لَكَ. ¹

پسرم! خود را ميان خويش و ديگرى ميزانى قرار بده، پس آنچه براى خود دوست مى‌دارى براى ديگران نيز دوست بدار. و آن چه را كه براى خود نمى‌پسندى براى ديگران هم نپسند. و ستم مكن، چنانكه دوست ندارى بر تو ستم شود. و نيكى كن چنانكه دوست مى‌دارى به تو نيكى كنند. و آن چه براى ديگران زشت مى‌بينى براى خود زشت بدان و براى مردم چيزى را رضايت بده كه براى خود مى‌پسندى و به ديگران نگو، آن چه را شنيدن آن را دوست ندارى. و نگو آن چه را نمى‌دانى، هر چند اندك است آن چه را كه مى‌دانى. و نگو آن چه را كه دوست ندارى، ديگران به تو گويند.

اين قانونى است كه حضرت به عنوان ملاك و معيار عام براى اخلاق اجتماعى مطرح مى‌نمايند. و بهترين و كاملترين معيار براى برخوردهاى اجتماعى اعم از برخورد با خويشان و نزديكان و همسفران مى‌باشد. واقعاً توقع نابجايى است كه از