26امّا منابع پيش روى ما براى مطالعه انديشه اصيل شيعى، بر دو دسته است:
يك دسته منابع مفصل هستند؛ همچون كتاب «الغدير» مرحوم علامه شيخ عبدالحسين امينى، و «عبقات الاَنوار» مير حامد حسين هندى، و «احقاق الحق» قاضى نورالله شوشترى كه با حاشيه مرحوم آيت الله مرعشى نجفى بالغ بر چهل جلد است. اينها منابعى است كه چنانچه كسى بخواهد مطالعات فشرده‌اى داشته باشد، منابع چندان مناسبى براى او نيست؛ زيرا مراجعه و مطالعه كامل آنها، وقت زيادى مى‌گيرد و بحث‌هاى فراوانى در آن آمده است. ممكن است اين كتاب‌ها به‌عنوان كتاب مرجع و منبع استناد مناسب باشد، امّا به‌عنوان منبع مطالعاتى، در كار تبليغى نمى‌توان از آن استفاده كرد.
دسته دوم، منابع فشرده و مختصر يا موضوعى است كه عمدتاً بعضى مباحث را مطرح كرده و به برخى ديگر نپرداخته‌اند؛ يعنى همه اشكالات و شبهه‌ها در آنها نيست. نقد ديگرى كه بر بسيارى از آنها وارد است، سادگى، به معناى كم‌عمق بودن (نه قابل فهم بودن) آنهاست؛ يعنى در مخاطب، اين‌گونه القا مى‌كند كه نويسنده و پژوهشگر در دفاع از اين عقيده توان كافى ندارد. لذا از اين‌گونه منابع مى‌توان براى آشنايى و مطالعه عمومى استفاده كرد و كاستى‌هاى آن را با رجوع به منابع ديگر برطرف ساخت.
كتاب‌هايى كه در خصوص مسائل عقيدتى شيعه، به زبان فارسى تأليف شده، اغلب از اين دست است. در همين زمينه، كتاب‌هايى به زبان