69
تقرب به حضرت فاطمه(عليها السلام)
انسان بايد همواره انجام دادن كار خير را غنيمت شمارد و تصور كند كه شايد نتواند دوباره به انجام آن كار موفق شود. حتى در عبادتى مانند نماز كه حداقل روزى پنج بار مى‌خوانيم، به ما سفارش شده است، هر يك از نمازهاى يوميه خود را به نيت نماز مودّع بخوانيم؛ يعنى با اين خيال نماز بخوانيم كه گويى اين آخرين نماز ماست و پس از آن ديگر زنده نيستيم كه دوباره توفيق پيدا كنيم و نماز بخوانيم. پس نماز وداع مى‌خوانيم! بديهى است با اين تصور، انسان مى‌كوشد تا بهترين نماز را به پا دارد.
زمانى كه به زيارت مشرف مى‌شويم به‌ويژه زيارت سرزمين وحى نيز
همين‌گونه است. وقتى كسى توفيق زيارت مدينه و مكه يا عتبات مقدسه را پيدا مى‌كند، معلوم نيست دوباره اين سفر نورانى نصيبش شود. بنابراين بايد تمام بهره خود را از اين سفرها بگيريم.
زائرى كه وارد مدينه مى‌شود و به زيارت رسول خدا(صلى الله عليه و آله ) و فرزندان پاك او مشرف مى‌شود، پشت ديوار بقيع، با تضرع و التماس، دست به دامان دختر پيامبر مى‌شود و از اين بانوى عالى‌مقام و با كرامت، تقاضاى لطف و كرم دارد و مى‌داند اگر اين بزرگوار گوشه چشمى به انسان نظر كند، از تمام دنيا ارزشمندتر است. پس چرا در اين فرصت استثنايى، بهترين‌ها را نخواهد؟ گفتنى است بهترين حاجتى كه مى‌توان با توسل به فاطمه(عليها السلام) به دست آورد، اين است كه آن بزرگوار، الگوى ما در همه امور زندگى باشد و از آن حضرت پيروى كنيم؛ يعنى به‌گونه‌اى زندگى