62پى بردند و از اين راه برگشتند. هر كس از روى عمد و آگاهى، خلافت اميرالمؤمنين را كه پيامبر(ص) در مواضع مختلف به‌ويژه در «غديرخم» اعلام كرد، ناديده گرفته باشد، منحرف و مستحق عقوبت خداوند متعال است. خداوند مى‌فرمايد:
مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجٰالٌ صَدَقُوا مٰا عٰاهَدُوا اللّٰهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضىٰ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ مٰا بَدَّلُوا تَبْدِيلاً (احزاب : 23)
در ميان مؤمنان، مردانى هستند كه بر سرعهدى كه با خدا بستند، صادقانه ايستاده‌اند؛ بعضى پيمان خود را به آخر بردند [و در راه او شربت شهادت نوشيدند] و بعضى ديگر در انتظارند و هيچ‌گونه تغييرى در پيمان خود ندادند.
در اين آيات خداوند كسانى را مؤمن واقعى مى‌داند كه در راه دين استقامت داشته باشند. بنابراين، كسانى كه بر عهد ولايت با علم به آن استقامت نكردند مؤمن واقعى نيستند.
آرى، مخالفان شيعه، تمام ارادت و اعتقاد خود را بر محور كسانى متمركز كرده‌اند كه به نظر شيعه بيشترين ستم را به رهبران شيعه، يعنى حضرت على(ع) و همسرش فاطمه زهرا(عليهاالسلام) كرده‌اند. مخالفان شيعه، از دشمنان سرسخت اهل‌بيت، همچون مروان و معاويه و جنايت‌هايشان دفاع مى‌كنند و امثال اينها را تحت عنوان «عدالة الصحابة» محترم مى‌شمارند. اين كارها شيعه را تحريك مى‌كند تا از مخالفان اهل‌بيت به شدت بيزار شوند. مخالفان از حساسيت و دفاع همه‌جانبه از دشمنان اهل‌بيت(عليهم‌السلام) دست نمى‌كشند، درحالى‌كه انتظار دارند شيعيان از اظهار بيزارى از آنها صرف‌نظر نمايند.