18محمد بن عبدالوهاب مى‌گويد:
برخى، توسل به صالحان را مجاز دانسته‌اند، برخى آن را مخصوص پيامبر[(صلى الله عليه و آله)] مى‌دانند و بيشتر علما آن را مكروه دانسته‌اند. اين مسئله يكى از مسائل فقهى است. از ديدگاه ما، صحيح‌تر، قول گروهى است كه آن را مكروه دانسته‌اند تا بدين‌سان نه انجام‌دهنده آن را تقبيح كنيم و نه مسائل اجتهادى را منكر شويم. 1
اين رأى بر جواز توسل، گوياى آن است كه شيخ، توسل را مكروه مى‌داند، درحالى‌كه امر مكروه، به مثابه حرام نيست، چه برسد به اينكه بدعت يا شرك به شمار آيد.
اما اين افراد منتسب به جريان «سلفيه»، زيارت و سفر به قصد زيارت پيامبر[(صلى الله عليه و آله)] را همچون مسئله ايمان و كفر و توحيد و شرك، از زمرة مسائل اعتقادى مى‌دانند و با اينكه همگى در مشروعيت سفر براى زيارت مسجدنبوى اتفاق نظر داشتند، در اين مسئله، به مخالفان خود نسبت گمراهى، كفر و شرك دادند.
اگر كسى بگويد كه براى زيارت و عرض سلام و اداى احترام به حضرت محمد[(صلى الله عليه و آله)] و نيز زيارت «عمر» و «ابوبكر» و ديگر كسانى كه در اين بقعه‌هاى پاك مدفونند و همچنين براى مشاهده آثار و جلوه‌هاى محل نزول وحى و منزلگاه ايمان و جهاد، قصد سفر كردم، محشرى به پا مى‌كنند و او را گمراه و مشرك مى‌خوانند و البته اگر رحم داشته باشند و او را كافر ندانند، به