24قرآن كريم مى‌فرمايد:
(لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قٰالُوا إِنَّ اللّٰهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ) (مائده : 17)
آنها كه گفتند: خداوند همان مسيح بن مريم است، به‌طور مسلم كافر شدند.
2. شرك در خالقيت
يعنى انسان به دو مبدأ مستقل براى عالم قائل شود؛ به طورى كه خلق وتصرّف در شئونات عالم به دستشان است؛ همان‌گونه كه مجوس قائل به دو مبدأ خير به نام «يزدان» وشر به نام «اهرمن» مى‌باشند.
3. شرك در ربوبيت
آن است كه انسان معتقد شود در عالم، ارباب متعددى است وخداوند متعال ربّ الارباب است، به اين معنا كه تدبير عالم به هر يك از اين ارباب كه قرآن از آن به عنوان ارباب متفرق نام مى‌برد، به طور استقلال تفويض شده است؛ همان‌گونه كه مشركان عصر حضرت ابراهيم(ع) به اين نوع شرك مبتلا بودند. خداوند متعال مى‌فرمايد:
(فَلَمّٰا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأىٰ كَوْكَباً قٰالَ هٰذٰا رَبِّي فَلَمّٰا أَفَلَ قٰالَ لاٰ أُحِبُّ الْآفِلِينَ* فَلَمّٰا رَأَى الْقَمَرَ بٰازِغاً قٰالَ هٰذٰا رَبِّي فَلَمّٰا أَفَلَ قٰالَ لَئِنْ لَمْ يَهْدِنِي رَبِّي لَأَكُونَنَّ مِنَ الْقَوْمِ الضّٰالِّينَ* فَلَمّٰا رَأَى الشَّمْسَ بٰازِغَةً قٰالَ هٰذٰا رَبِّي هٰذٰا أَكْبَرُ فَلَمّٰا أَفَلَتْ قٰالَ يٰا قَوْمِ إِنِّي بَرِيءٌ مِمّٰا تُشْرِكُونَ ) (انعام : 76 - 78)
هنگامى كه (تاريكى) شب او را پوشانيد، ستاره‌اى مشاهده كرد، گفت: «اين پروردگار من است؟» اما هنگامى كه غروب كرد،