47
فصل دوم: سير ولايت در منابع اسلامى
سير ولايت معنوى، با ظهور اسلام همراه بوده است. پيشوايان معصوم(عليهم‌السلام)، اهل سرّ باطنى پيامبر اكرم(ص) بودند؛ همان سرّى كه كميل‌بن زياد به هنگام پرسش از حقيقت، از مولاى متقيان، علي(ع) پرسيد: «آيا من صاحب سرّ تو نيستم؟» سرّى كه سبب شد حقيقت ولايت در خاندان عصمت و طهارت جنبه‌اى درونى و طريقتى يابد و اصحابى كه از پيامبر اكرم(ص) و ائمه معصوم(عليهم‌السلام) آن سرّ را مطالبه مى‌كردند، به اصحاب ولايى يا «طريقتى» موصوف شوند؛ يعنى آنها را نخستين طايفه تصوف يا «صوفى» نامند. 1
صرف‌نظر از هرگونه بحث درباره مبدأ لفظ صوفى يا تصوف، منظور ما افرادى هستند كه اخلاق و افعال و آراى آنها از مرتبه ولايت امامان معصوم(عليهم‌السلام) گرفته مى‌شود؛ به‌گونه‌اى‌كه از چشمه زلال ولايت آنها سيراب مى‌گردند. بدين‌ترتيب، جنبه طريقتى اسلام به‌وسيله اين افراد باطن‌گرا