61خير آنها داده شده و همراه با اعتقاداتى كه موهم شرك و بدعت نباشد و نيز آدابى كه مخالف با سيره صحابه كه مصداق گفتار رسول خدا(ص) است كه فرمود: (آنچه من و اصحابم بر آن است) و نيز در مجالسى كه خالى از منكرات شرعى است، موجب خير و بركت مى‌باشد...
6. رفاعى مى‌گويد:
ادله جواز جشن وبرپايى مراسم در ميلاد پيامبر(ص) بسيار است؛ مهم‌ترين آنها عبارت است از:
الف) برپايى مراسم در ميلاد شريف، تعبيرى از شادى وسرور به‌مصطفى(ص) است.
ب) خود حضرت، روز ميلاد خود را بزرگ داشته وخدا را در آن روز بر نعمت بزرگش وتفضّلش به‌جهت به‌وجود آمدنش شكر كرده است... .
ج) شادى در ميلاد حضرت به امر قرآن كريم مطلوب است؛ زيرا خداوند مى‌فرمايد: (قُلْ بِفَضْلِ اللّٰهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذٰلِكَ فَلْيَفْرَحُوا) . خداوند ما را امر كرده كه در رحمتش شادى كنيم، وپيامبر(ص) بزرگ‌ترين رحمت خداست. قرآن مى‌فرمايد: (وَ مٰا أَرْسَلْنٰاكَ إِلاّٰ رَحْمَةً لِلْعٰالَمِينَ) .
د) پيامبر(ص) هميشه به حوادث دينى مهم كه وقتش گذشته
ومنقضى شده بود، اهتمام مى‌ورزيد. لذا هرگاه وقت آن مى‌رسيد، مناسب مى‌ديد تا يادى از آن روز كرده وبا انجام طاعتى از طاعات، آن را تعظيم كند...