14
وَ اللهَ اللَهَ فِى بَيْتِ رَبِّكُمْ، فَلَا يَخْلُوَنَّ مِنْكُمْ مَا بَقِيتُمْ فَإِنَّهُ إِنْ يُتْرَكْ لَمْ‌تُنَاظَرُوا فَإِنَّ أَدْنَى مَا يَرْجِعُ بِهِ مَنْ أَمَّهُ أَنْ يُغْفَرَ لَهُ مَا سَلَفَ مِنْ ذَنْبِه. 1
خدا را! خدا را! درباره خانه خدا، تا هستيد آن را خالى مگذاريد؛ زيرا اگر كعبه خلوت شود، شما از آن پس مهلتى نيابيد و منقرض خواهيد شد و كمترين ره‌آوردى كه زائر آن بيت با خود مى‌آورد، آمرزش گناهان گذشته اوست.
از جمله باورهاى مهم اسلامى، منجى‌گرايى و مهدوي‌باورى است. اين عقيده را نه تنها با آيات و روايات بلكه با فطرت انسانى نيز كه به منزله خاستگاه آن است مى‌توان اثبات كرد.
فطرى بودن منجى‌گرايى و سرانجام نيك براى بشر را مى‌توان در قالب شاخصه‌هايى نظير همگانى و جاودانه بودن آن، و نيز همراه بودن آن با آفرينش انسان جست‌وجو كرد؛ زيرا با بررسى تاريخ ثابت مى‌شود كه باور به مقوله منجى در وجود همه انسان‌ها، با مليت، نژاد و فرهنگ گوناگون، نهادينه شده است؛ يعنى با بررسى تاريخ فرد يا ملتى كه درباره سرنوشت تاريخ خويش بى‌توجه باشد يافت نمى‌شود و اين، خود دليل بر فطرى بودن مهدويت است.
اما منجى‌گرايى مهدوى با رويكرد نقلى كه در اسلام مطرح است و قرآن و سنت آن را پشتيبانى مى‌كند و خاستگاه آن به حساب مى‌آيد، بيش از دويست آيه و نيز بيش از دو هزار روايت آن را اثبات مى‌كند 2 و