29
اختصاص داشتن امامت به فرزندان على(ع)
شعبى مى‌گويد: «يهوديان مى‌گويند فرمانروايى فقط از آنِ آل داوود است و رافضيان نيز مى‌گويند امامت به فرزندان على[(عليه السلام)] اختصاص دارد».
آرى، از ديدگاه شيعيان، فقط فرزندان على(عليه السلام) شايستگى امامت و خلافت پيامبر(صلى الله عليه و آله ) را دارند و اين امرى است كه روايات و احاديث صحيحى كه از پيامبر خدا(صلى الله عليه و آله ) روايت شده و در كتب شيعه نيز به‌طور مفصل مطرح است، بر آن دلالت دارد. همچنين علماى اماميه در كتاب‌هاى كلامى خود با براهين قوى و واضح، آن را ثابت كرده‌اند. بنابراين ما در اينجا درصدد اثبات آن نيستيم و خوانندگان بايد به كتب مذكور مراجعه كنند.
از اين گذشته، منحصر دانستن امامت و خلافت در نسل على(عليه السلام) بهتر از آن است كه همانند اهل‌سنت، خلافت را غنيمتى براى منافقان و طعمه‌اى براى زورگويانى بدانيم كه به ناحق بر امت مسلط شده‌اند. از سوى ديگر، انحصار خلافت به اولاد على(عليه السلام) سبب شباهت يافتن شيعه به يهود نمى‌شود؛ زيرا شباهت در صورتى است كه شيعه، امامت را در نسل حضرت داوود بداند.
حال اگر گفته شود همين كه شيعيان، امامت را منحصر در افرادى خاص