28ياور من پروردگارى است كه قرآن را فرو فرستاده و او ياور و دوستدار نيكان است.
سخنان امام حسين(ع) آن‌چنان اندوه بزرگى را پديد آورد كه زنان آل طه و دختران رسول خدا طاقت از كف دادند و با صداى بلند گريستند. صداى گريه و شيون آنها موجب شد تا امام سخن خود را قطع كند و عباس و على اكبر را مأمور نمايد تا آنان را تسلا دهند و آرام كنند.
امام پيغام فرستاد: «صبر كنيد كه به خدا سوگند فراوان خواهيد گريست». 1 بانوان حرم با شنيدن فرمان امام صداى خود را در سينه حبس كردند و آرام آرام گريستند.
مأموريت آرامش خيمه‌هاى حسين(ع) به عهدۀ عقيلۀ بنى‌هاشم و تكيه‌گاه خاندان وحى است؛ زينبى كه در همه‌جا و همه حال از حسين جدا نشده و جاى جاى بوسه‌هاى پيامبر رحمت، على(ع) و مادر گرامى خود را بر سر و صورت مظلوم كربلا ديده است و هم‌اكنون شادى دل رسول خدا را در محاصرۀ شمشيرهاى برهنۀ سپاه شقاوت و گمراهى مى‌بيند؛ به‌راستى چه مأموريت بزرگى است!