19و مى‌فرمايد: (إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ )؛ «چرا كه بعضى از گمان‌ها گناه است».(حجرات: 12)
و مى‌دانيم كه هرگز كسى را بر ايمان توبيخ نمى‌كنند، پس ايمان گمان نيست بلكه يقين جازم است.
ونيز مى‌فرمايد:
(إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللّٰهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتٰابُوا) (حجرات: 15)
مؤمنان واقعى تنها كسانى هستند كه به خدا ورسولش ايمان آورده‌اند، سپس هرگز شكّ وترديدى به خود راه ندادند.
ونيز مى‌فرمايد: (فَاعْلَمْ أَنَّهُ لاٰ إِلٰهَ إِلاَّ اللّٰهُ)؛ «پس بدان كه معبودى جز «الله» نيست». (محمّد: 19)
فرق ايمان و معرفت
خداوند متعال مى‌فرمايد: (وَ جَحَدُوا بِهٰا وَ اسْتَيْقَنَتْهٰا أَنْفُسُهُمْ)؛ «وآن را از روى ظلم و سركشى انكار كردند، در حالى كه در دل به آن يقين داشتند!» (نمل: 14)
اينكه نفسش يقين دارد پس معرفت قلبى دارد واينكه انكار مى‌كند پس بى‌ايمان مى‌باشد، در نتيجه: ايمان غير از معرفت است.
عمل، شرط كمال در ايمان
از آيات قرآن استفاده مى‌شود كه ايمان تصديق قلبى است با اقرار به زبان، ولى عمل جزء آن نيست بلكه شرط كمال ايمان و مستلزم آن است: