52خداوند شما را در مواضع بسيارى يارى كرد [و بر دشمن پيروز شديد] و در روز حنين [نيز يارى كرد] در آن هنگام كه فزونى جمعيتتان شما را مغرور ساخت. ولى [اين فزونى جمعيت] مشكلى را از شما حل نكرد و زمين با همه وسعتش بر شما تنگ شد. سپس پشت [به دشمن] كرده، فرار كرديد.
همچنين خداوند مى‌فرمايد:
( فَدَعٰا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ ) (قمر: 10)
او (حضرت نوح) به پيشگاه پروردگار عرضه داشت: من مغلوب [اين قوم] شده‌ام. پس [مرا] يارى كن.
پس از اين آيه، آيات بعد جريان طوفان و غرق شدن ستمگران قوم نوح را بيان مى‌كند. خلاصه آنكه ظهور ابتدايى «نصر» در اين دو معناست و حمل كردن وعده نصرت بر نصرتِ در مقام اقامه حجت و برهان، از فهم و ظهور عرفى به دور است؛ مگر آنكه قرينه‌اى وجود داشته باشد. ازاين‌رو وقتى عنوان «امام منصور» بر حضرت مهدى(عج) اطلاق مى‌شود، در غلبه بر دشمنان و نابودى آنها ظهور دارد.
نتيجه‌گيرى
با توجه به نكات مذكور، خداوند در اين آيات، نصرت را به‌صورت غلبه بر دشمنان در جنگ يا هلاكت دشمنان با عذاب دنيوى، به پيامبران و مؤمنان وعده داده است. از