9
مقدمه
تبريك به مرگ و لبخند به چهره آن، براى كسانى درك شدنى است كه «لذت ترك لذت» 1 را مى‌دانند. كسانى از مرگ احساس لذت مى‌كنند كه در پرتو ايمان آگاهانه، به «قلبى انباشته از ايمان آرامش‌بخش» 2 دست يافته باشند.
اما اين حالت، فقط براى انبياى الهى، پيشوايان معصوم و افرادى حاصل مى‌شود كه در مكتب ايمان و عرفان آن بزرگواران پرورش يافته، مشعل هدايت آنان را چراغ زندگى قرار داده و در پرتو نور آن راه پيموده‌اند.
بايد ميثم تمار را از جمله اين اوليا و برجستگان دانست. كسى كه به‌وسيله امام على(ع) از قيد بردگى آزاد شد و در مكتب آن حضرت،