١١
ديباچه
الحمدلله رب العالمين و صلي الله علي محمد و آله الطاهرين.
زيارت مرقد رسول خدا(ص) و توسل به آن حضرت از ديرباز مورد توجه عموم مسلمانان بوده است. اما در قرن هفتم هجرى ابن‌تيميه حرانى كه پيرو مذهب حنبلى بود، با نگاشتن كتاب «التوسل و الوسيله» با آن مخالفت نمود و بر حرمت بار سفر بستن براى زيارت، فتوا داد. فتاوا و انديشه‌هاى وى توسط عالمان هم عصر وى مورد نقد قرار گرفت و پس از چندى به فراموشى سپرده شد.
در قرن دوازدهم بار ديگر اين انديشه‌ها مورد توجه محمد بن عبدالوهاب نجدى قرار گرفت. وى با كمك نظامى آل‌سعود بر سرزمين حجاز مسلط گرديد و به ترويج انديشه‌ها و فتاواى ابن‌تيميه پرداخت و مسلمانان را به سبب توسل و زيارت مشرك دانست. اين امر سبب گرديد تا بار ديگر انديشمندان به ميدان آمده و به نقد و بررسى عقايد وهابيان بپردازند.
يكى از اين انديشمندان، محمودسعيد ممدوح از دانشوران اهل سنت
