281وَآلِ مُحَمَّدٍ» و بهتر است بگويد: «بِسْمِ اللّٰهِ وَ بِاللّٰهِ السَّلامُ عَلَيْكَ ايُّهَا النَّبِيُّ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكاتُهُ»، بعد بايد بنشيند و بار ديگر، به همين شيوه سجدۀ دوّم را انجام دهد و تشهد بخواند و سلام دهد.
حنبليه؛ تكبير مى‌گويد و دو سجده مى‌گزارد، قبل از سلام يا بعد از سلام. اگر سجده بعد از سلام باشد، قبل از سلام تشهد هم مى‌گويد و اگر قبل از سلام باشد،تشهد نمى‌خواند.
حنفيه؛ بعد از سلام دو سجده گزارده، بعد تشهد و سلام مى‌خواند و احتياطاً دعا و صلوات هم مى‌خواند.
شافعيه؛ قبل از سلام دو سجده گزارده، بعد تشهد و صلوات بر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و آل او با نيت قلبى مى‌خواند. اگر سبب آن سهو باشد خوب است در سجده بگويد: «سُبْحَان الَّذي لا ينام وَ لَايسهو» و اگر سبب آن عمد باشد، بهتر است بگويد: استَغْفراللّٰه؛ چون گاهى سبب سجدۀ سهو، ترك عمدى جزو نماز است.
مالكيه؛ سجدۀ سهو، دو سجده و بعد تشهد بدون دعا و صلوات است، محلش هم متفاوت مى‌باشد اگر براى نقص است يا براى زيادى و نقص، قبل از سلام انجام مى‌دهد و اگر براى زيادى تنها باشد، بعد از سلام به جا مى‌آورد. 1يادآورى:
1. به نظر اماميه، در سجدۀ سهو، نهادن پيشانى بر چيزى كه سجده بر آن صحيح است، لازم مى‌باشد ولى طهارت از حدث و خبث و ستر و استقبال لازم نيست، اگرچه بهتر است.
همچنين تكبير نيز لازم نيست.
2. مباحث مفصلى كه اماميه در اقسام شك دارند؛ مانند شك‌هاى باطل و شك‌هايى كه اعتنا نمى‌شود و شك‌هاى صحيح در فقه عامه به چشم نمى‌خورد.