255
يادآورى:
لفظ «سبحان ربّى العظيم و بحمده» در منابع روايى اهل سنت از طرق متعدد نقل شده و شوكانى آن‌ها را متعاضد شمرده است. 1
3. ذكر برخاستن از ركوع
اماميه؛ براى مطلق مصلّى مستحب است پس از سر برداشتن از ركوع بگويد: «سَمِعَ اللّٰهُ لِمَن حَمده» و بعد بگويد: «الحمدللّٰه ربِّ‌الْعالمين».
حنبليه؛ بر امام و منفرد سنت است كه جمع بين تسميع و تحميد كنند ولى مأموم بگويد:
«ربّنا و لك الحمد» و سنت است بعد از تحميد بگويد: «ملء السماوات و ملء الأرض و ملء ما شئت من شيء بعد».
حنفيه؛ سنت است امام تسميع بگويد و چيزى بر آن نيفزايد و مأموم تحميد بگويد و منفرد جمع ميان دو صيغه كند.
شافعيه؛ سنت آن است كه امام و مأموم و منفرد جمع ميان تسميع و تحميد كنند ولى امام تسميع را بلند بگويد.
مالكيه؛ تسميع براى امام و مأموم و منفرد سنت است و تحميد در حق منفرد و مأموم مندوب است.
يادآورى:
1. منظور از تسميع؛ «سمع اللّٰه لمن حمده» و منظور از تحميد: «ربنا و لك الحمد» است.
2. به نظر اماميه، در ادامۀ اذكار پس از برخاستن مستحب است بگويد: «أهل الجبروت