23اينها گوشه‌اى است از عقايد باطل و پليد آنان.
در مورد سبب نامگذارى قرامطه به اين نام اختلاف است:
1 - گفته مى‌شود كه پايه‌گذار اين آيين و سوق دهندۀ اين گروه به راه كفر و الحاد (ابو سعيد جنّابى)، «قرمط» نام داشت.
اين مردِ ضلالت پيشه، كوتاه قد بود و با پاهاى كوتاه خود، آهسته آهسته گام برمى‌داشت، از اين رهگذر او را «قرمط» مى‌گفتند. و لذا پيروان راه كفر، الحاد و اباحه، كه از سوى ابو سعيد قرمط فرا راه آنان قرار گرفته بود، به «قرامطه» شهرت يافتند.
2 - بر اساس نقل ديگرى، پيشواى قرمطيها كه براى گسترش آيين الحاد و اباحت همواره از روستايى به روستاى ديگر در حال رفت و آمد بود، در يكى از روستاهاى كوفه مريض شد و مدّتى در خانۀ شخص سرخ چشمى به نام: «كرمت» به استراحت پرداخت. پس از مدّتى بهبودى يافته، رخت سفر بربست. و پس از آن به مناسبت نام ميزبانش «شيخ الكرامة» نام يافت و با گذشت زمان، لفظ «كرمت» به «قرمط» مبدّل گشت.
3 - بر اساس نقل ديگرى، يكى از بزرگان شقاوت پيشۀ اين گروه، در نگارش «خطِّ مُقَرْمَط» شهرت يافت و اين گروه بد فرجام به جهت انتساب به آن صاحب خط، «قرمطى» ناميده شدند.
كوتاه سخن اينكه آتش شرر بار قرامطه، كه در سال 261 ه . شعله‌ور گرديد، در سال 373 يا 384 ه . با تيغ آبدار شريعت به كلّى خاموش گرديد.
اين آتش خانمانسوز در آغاز اشتعال خود، در هر نقطه‌اى كه شعله‌ور گرديد، اطراف و نواحى آن را طعمۀ حريق نموده، بخشهاى مهمّى از ممالك اسلامى را در آتش بيداد سوزانيد.
غايله‌هاى داخلى دولت بنى عبّاس، به اركان دولتى فرصت نمى‌داد كه