6و دست سؤال و استعطاء نوال بر حضرت
وَ اللّٰهُ الْغَنِيُّ وَ أَنْتُمُ الْفُقَرٰاءُ
(محمد: 38) برداشته؛ و در تحت ظلّ رعايت السّلطان ظلّ اللّه في الأرض يأوى إليه كلّ مظلوم؛ و نظر كبرياى جبروت او منشور سرورى و جهان‌بانى به توقيع
قُلِ اللّٰهُمَّ مٰالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشٰاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشٰاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشٰاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشٰاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ
(آل عمران: 28) يافته؛ از هيبت سياست استيصال ايشان و نفاذ فرمان ومضاء سنان و زخم شمشير قهرباز، و سپاه آن دولت متمرّدان فُسّاق زمين و قُطّاع طريق بى‌دين متوجّه توبه
قٰالَ إِنِّي تُبْتُ الْآنَ
(نساء: 18) شدند؛ و صدق
لَأَنْتُمْ أَشَدُّ رَهْبَةً فِي صُدُورِهِمْ مِنَ اللّٰهِ
(حشر:13) به وجود ايشان به تحقيق رسيد؛ و به واسط عدل ايشان، نظام دنيا و قوام دين و عقبى از ثَرى به ثريّا رسيد، و امن و امان در ميان اهالى ملك و اديان كفر و ايمان ظاهر شد، و بقاى ملك و ثبات دولت ايشان منوط گردانيد به نشر مرحمت و مربوط به افشاء معدلت در ميان بندگان او؛ و از بهر تمهيد كار ملّت و افشاء شريعت به تشديد مملكت تشريف فرمود،
وَ شَدَدْنٰا مُلْكَهُ وَ آتَيْنٰاهُ الْحِكْمَةَ وَ فَصْلَ الْخِطٰابِ
(ص:20) و از اينجا افتاد اخوّت ميان ايشان كه‌الدّين و الملك توأمان؛ و تتمّه دولت و استقامت انتظام ديوان و استعلاء شَرَف قصور و ايوان ايشان در ساى فتوا و تقواى اهل علم نهاد؛ و تمشيت مصالح دين و اظهار عين اليقين و امتياز ميان حقّ و باطل و تفوّقِ مُحقّ بر مُبطل؛ و احياى سنّت و ترك بدعت در كنف و حريم امرا و ملوك صاحب شوكت توديع فرمود؛ و از فرّ دولت پادشاهان [4] و سعى دانشمندان در جهان، علم فاش شد؛ و شريعت ذايع و شايع گشت؛ و رايت دين و آيت يقين؛ و عَلَم اسلام رفيع و مَنيع گشت؛
فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمّٰا أَنْزَلْنٰا إِلَيْكَ فَسْئَلِ الَّذِينَ يَقْرَؤُنَ الْكِتٰابَ
(يونس: 94). بيا و نظر كن بالعين المعتبره والفكر المُدقّقه در كتب تواريخ سلف و خلف، و ديباچه كتب مذاهب و ارباب مناصب كه هيچ مختصرى يا مطوّلى نيست الاّ كه به تقويت و وسيل مَلِكى يا سلطانى يا وزيرى بوده است، و تا دور آدم بود،