66انسان به صورت طبيعى و فطرى مى‌داند كه براى اتصال به عالم طهارت و قدس در آغاز بايد از لذائذ جسمى و شهوات مربوط به عالم ماده بكاهد و به طور كلى از هر چيزى كه او را از خدايش دور مى‌كند، دور شود. اگر در انسان چنين حالتى پديد آمد، او داراى صفت تقوا است. رايج‌ترين مصداق تقوا كاستن از خوردن و آشاميدن و خوددارى از محرمات ساده‌اى از اين دست مى‌باشد. در اين صورت انسان تمرين خوددارى از معاصى كرده و گامى به سمت مدارج كمال و معنويت برداشته است. لذا مهمترين ثمره و پيامد روزه، تقواست.
روزه از مهمترين منازل سير و سلوك است، روزه جهادى براى معرفت خداست، روزه حركتى در راستاى اخلاص و تقرب به صاحب ضيافت است. روزه راهى براى رؤيت خدا باز مى‌كند، ميراث روزه معرفت، حكمت و يقين است. دل انسان با شكر و ذكرى كه از روزه حاصل است، روشن مى‌گردد. با روزه شهوات كاسته، حالت انكسار براى انسان حاصل مى‌شود و روزه پشت معاصى را مى‌شكند. دربارۀ روزه همين بس كه در ميان عبادات تنها روزه است كه خدا در بارۀ آن فرمود: «براى من است و من جزاى آن هستم». 1
اگر كسى ماه رمضان را در مكه ادراك كند، خداوند براى او معادل صدهزار ماه رمضان در غير مكه ثبت و ضبط مى‌كند. خداوند به ازاى هر يك روز به او مغفرت و مقام شفاعت مى‌دهد و به ازاى هر يك شب هم مغفرت و مقام شفاعت و بالاخره خداوند به ازاى هر يك روز يك دعاى او را مستجاب مى‌كند. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:
«مَنْ أَدْرَكَ شَهْرَ رَمَضَانَ بِمَكَّةَ مِنْ أَوَّلِهِ إِلَى آخِرِهِ صِيَامَهُ وَ قِيَامَهُ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ شَهْرِ رَمَضَانَ فِي غَيْرِ مَكَّةَ...». 2
«كسى كه ماه مبارك رمضان را از اول تا آخر در مكه باشد و مشغول به