55روحانيت سرزمين مقدس حرمين! به حاجيان مژده مى‌دهند كه چه سعادتى در انتظار آن‌هاست. مى‌خوانند تا شوق آنان بيشتر شود؛ شوق حركت به مكه، شوق ديدار خانۀ خدا، شوقى كه هيچ شوق ديگر به پاى آن نمى‌رسد، تا چه رسد كه با آن برابرى كند، يا بدان مقدم باشد. نه شوق دل نهادن به ديار، نه شوق ديدار پدر و مادر و زن و فرزند.
از اين‌ها دل كندن و از اين شوق‌ها گذشتن آسان است، اما چه كسى را دل مى‌دهد كه لحظه‌اى در ديدار رسول رحمت و در زيارت سرزمين وحى درنگ كند؟ اين شوق چنان سراپاى آنان را فرو مى‌گيرد كه هرچيز را جز يك كلمه فراموش مى‌كند: «لَبَّيكَ الَّلهُمَّ لَبَّيْكَ...» پذيرفتن دعوت حق.
ما از كودكى در دهكدۀ خود سرودهايى را از بر كرده‌ايم؛ سرودهايى كه به مادر مى‌گويد: بر فراق فرزند دريغ مخور! اگر حج را به آخر رساند و خبر مرگ او را برايت آوردند، بر مرگ او اشك مريز! بر مرگ كسى بايد گريست كه در راه رفتن به عرفات بر فراز كوه‌ها مرده؛ يعنى حج را به پايان نرسانده است!
جايى كه حاجيان در آن احرام مى‌بندند «ميقات» نام دارد، كه جمع عربىِ آن «مَواقيت» است. براى هر دسته از