37در هر زندگى گروهى و اجتماعى به ايثار و گذشت نياز است تا آن جمع، از همراهى خود لذّت ببرند. وگرنه، خواسته‌ها و تمايلات افراد متفاوت است و هر كس اخلاق و روحيّۀ خاصّى دارد و اگر همه بخواهند اوضاع طبق خواسته‌هاى شخصى آنان باشد، اختلاف پديد خواهد آمد.

از اين رو،اگر زبانها و خشمها كنترل شود و حسن خلق و گذشت و ايثار، حاكم گردد، هم جلوى اختلافها گرفته مى‌شود و هم بگومگوهاى موجود، پايان مى‌گيرد.

مثلاً در تقسيم غذا و ميوه، در روشن و خاموش بودن چراغ و پنكه و كولر، در زود يا دير خوابيدن، در ايجاد سر و صدا يا مراعات سكوت و رعايت حال ديگران و انتخاب جا براى نشستن و خوابيدن و امثال اينگونه امور، آنچه يك جمع زائر به آن نيازمندند، «حسن خلق» و «حسن مصاحبت و معاشرت» است.

بسيارى از حرفها را نبايد گفت، جلوى عصبانيّتها را بايد گرفت و از جرّ و بحثهاى بى‌مورد، آن هم بر سر مسائل جزيى و بى‌اهميّت بايد جلوگيرى كرد. گراميترين و عزيزترين افراد نزد خداوند، كسى است كه براى مردم سودمندتر باشد و بيشتر بتواند گِره از كار آنان بگشايد و خدمتگزار حجّاج باشد نه اسباب زحمت. به قول معروف:

«يار شاطِر» باشد، نه «بار خاطر».