39مى‌طلبد، پس شفاعت، نوعى دعاست.
قرآن كريم مى‌فرمايد: ( مَنْ يَشْفَعْ شَفٰاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصِيبٌ مِنْهٰا )؛ «كسى كه شفاعت [تشويق و كمك] براى كار نيكى كند، سهمى از آن براى او خواهد بود». (نساء: 85)
«امام فخر رازى» به نقل از «مُقاتل» درباره اين آيه مى‌گويد:
شفاعت از درگاه خداوند، همان دعاست. دليل آن هم اين روايت پيامبر(ص) است كه «ابو درداء» آن را نقل كرده:
كسى كه پشت سر برادر مسلمان خود دعايى كند، دعايش مستجاب مى‌شود و فرشته، هم براى او و هم براى تو، همان دعا را مى‌كند». 1
بنابراين، طلب شفاعت از كسى، به معناى درخواست دعا از اوست و بر اين اساس طلب دعا از هر مؤمنى جايز است. محمد بن عبدالوهاب نيز درخواست دعا از زنده را جايز مى‌داند و به آن اعتراف مى‌كند. حتى مى‌توان گفت كه جايز دانستن طلب دعا از كسى از ضروريات دين به شمار مى‌رود.
با اين توصيف، شفاعت جستن يا همان درخواست دعا از هر مؤمنى جايز است، چه رسد به درخواست