1) . شيخ طوسى، التبيان فى تفسير القرآن، ج2، ص536؛ فاكهى، همان، ج1، صص450 و 451. اكنون بر قالب مسى كه بر روى مقام گذاشته شده به اندازه دو جاى پاى انسان فرورفتگى قرار داده‌اند كه به عنوان نشانه‌اى از جاى پاى ابراهيم(ع) باشد. بر اساس روايتى از امام صادق(ع) منظور از آيات بينات، مقام ابراهيم(ع)، حجرالأسود و حِجر اسماعيل(ع) است. (كلينى، همان، ج4، ص223). شايان گفتن است كه آن‌چه از ظاهر قرآن مشخص است، منظور از نشانه‌هاى روشن، مقام ابراهيم(ع)است نه جاى پاى او در مقام، چرا كه آغاز اين آيه از بيت و كعبه سخن مى‌گويد و ضمير فيه به كعبه و بيت يا مسجد الحرام برمى‌گردد، يعنى در آن جا نشانه‌هاى روشنى مثل مقام ابراهيم(ع) است نه اين كه ضمير فيه به مقام ابراهيم(ع) برگردد كه بنا به قول بعضى در مقام ابراهيم(ع)، جاى پاى او نشانه روشن باشد.

2) . فاكهى، همان، ج1، ص446؛ كلينى، همان، ج4، ص206؛ شيخ صدوق، همان، ج2، ص150

3) . حج: 27. «و در ميان مردمان آنان را به حج فراخوان تا به صورت پياده يا سواره بر شتران لاغر از راه‌هاى دور به سوى تو آيند.»

4) . بقره: 125