1) . «قال رسول الله(ص): انه ليعذب بخطيئته أو ذنبه و انّ اهله ليبكون عليه الآن». صحيح مسلم، ج 5، ص4؛ صحيح بخارى، ج 4، ص 1462. همان‌گونه كه گفته شد، خود پيامبر(ص) در شهادت حمزه، به عزادارى و نوحه‌خوانى پرداخت. آن حضرت، نه تنها نزديكان و ياران خود را از عزادارى و شركت در مجالس عزا نهى نمى‌كرد، بلكه به آنان اجازه عزادارى و شركت در اين مجالس را مى‌داد. امّ‌سلمه، از همسران پيامبر(ص)، وقتى براى شركت در مجلس عزاى پسر عمويش ابن مغيره، از پيامبر اجازه خواست، پيامبر اجازه داد و او هم اشعارى در عزاى پسر عمويش سرود. (ر.ك: بحارالانوار، محمدباقر مجلسى، ج79، صص 104 - 108). فاطمه زهرا(س) نيز پس از رحلت رسول خدا(ص) مشتى خاك از قبر پيامبر برداشت، روى چشمان مباركش گذاشت و اين اشعار را زمزمه كرد: «كسى كه تربت احمد را استشمام كند، هرگز عطر ديگرى را نخواهد بوييد. بر من مصيبت‌هايى وارد شده است كه اگر آن مصائب بر روزها وارد شود، به شب تار تبديل مى‌شوند. (ر.ك: بحارالانوار، ج79، صص 104 - 108) عايشه، ديگر همسر رسول خدا(ص) نيز در مرگ پدرش ابوبكر، كنار قبر او ايستاد و نوحه‌خوانى كرد. (ر.ك: عقد الفريد، ابن عبدربه، ج2، ص 37).