15
مقدمه
وهابيت، تا چندى پيش، براى مقابله با تشيع، با تفسير جانبدارانه از برخى روايات موجود در منابع اهل سنت، آموزه‌هايى از قبيل شفاعت، توسل، تبرك، ساختن بارگاه بر قبور و... را شرك‌آميز مى‌دانست و شيعيان را به شرك و كفر متهم مى‌نمود.
وهابيت در اين رويكرد مى‌كوشيد اهل سنت را با عقايد تكفيرى خود همراه نشان دهد و در جايگاه سخنگوى اهل سنت، تقابل «تسنن و تشيع» را تبليغ و ترويج كند.
در نقطه مقابل، عالمان شيعى با تحليل علمى و جامع روايات مورد استناد وهابيان، بطلان برداشت‌هاى جانبدارانه آنان را مبرهن مى‌ساختند و با فهرست‌كردن نام عالمان سنى‌مذهب فراوانى در رديف معتقدان به آموزه‌هاى فوق و آفتابى‌ساختن مخالفت‌هاى بى‌شمار انديشمندان اهل‌سنت با اعتقادات وهابيان، آنان را گروهى «غير سنى - غير شيعه» معرفى مى‌كردند.