32پيروى از ائمه(عليهم السلام) به‌خصوص حضرت على(ع) از طعن وسب و لعن خوددارى مى‌كنند. اى كاش نهج البلاغۀ حضرت على(ع) را مى‌خوانديد كه شيعيان خود را حتى از سب و دشنام به سپاهيان معاويه باز مى‌دارد و مى‌فرمايد
«اِنّي لا احِبُّ ان تَكوُنوا سَبّابِين» 1(من خوش ندارم كه شما دشنام دهنده باشيد).
علامۀ امينى دركتاب الغدير به دنبال نقل اين خطبه مى‌نويسد:
«چون على(ع) چنين گفت: حجر و عمرو گفتند: يا اميرالمؤمنين! پندت را مى‌پذيريم و به همان سان كه تو مى‌خواهى تربيت مى‌شويم. امينى نيز همين را مى‌گويد بلكه اين سخن همۀ شيعه است.: 2
و مرحوم كاشف الغطاء مرجع فقه و محقق بزرگ شيعه در عراق مى‌نويسد:
«تنها فرق مهم ما با اهل سنت يكى در امامت است كه اين بستگى به وحدت اسلامى ندارد و ديگر سب و لعن خلفاست كه بيشتر شيعيان با آن مخالفند و در اخبار ائمه از آن نهى شده است. بنابراين صحيح نيست كه به واسطۀ روش نكوهيدۀ بعضى از افراطى‌ها با تمام شيعيان دشمنى ورزيد، و بر فرض تمام شيعه‌ها اين چنين