11
مقدّمۀ تحقيق
يكى از مزاياى مكتب اهل‌بيت عليهم السلام كه در همۀ زمينه‌ها براى انسان‌هاى تشنۀ معرفت حيات‌بخش است ؛ دعاهائى است كه از زبان خاندان وحى و امامان معصوم عليهم السلام به يادگار مانده است ، و اين دعاها مجموعه‌اى از ذخائر و معارف الهى است ، كه هرگز از افراد عادى جامعه ساخته نيست ، نمونۀ آن دعاهاى كميل و صباح و ابو حمزه و عرفه و دعاهاى صحيفه سجّاديه مى‌باشد ، كه با اين مضامين عميق و ساختار زيبا در هيچ جا جز در مكتب اهل‌بيت عليهم السلام يافت نمى‌شود.
اين دعاها كه منبع الهام‌بخش معارف غنى اسلام است راه و رسم خودسازى و سير و سلوك الى اللّٰه را به انسان مى‌آموزد ، و چون روى سخن دعاكننده با خداست چنان لذّت مى‌برد كه از اعماق جان صدا مى‌زند : أين الملوك من هذه اللذّة ؟
شكّى نيست كه خداوند به بندگان خود بسيار نزديك است همچنانكه مى‌فرمايد : وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ (ق / 16) ؛ ما از رگ كردن انسان به او نزديك‌تريم. ولى انسان در اثر غفلت و بى‌توجهى از خدا فاصله گرفته و خود را از او دور مى‌پندارد كه گويا بين خود و خالق متعال سال‌ها بُعد مسافت دارد ، در اين ميان دعاست كه نقش مؤثّرى در قرب بنده به پروردگار دارد ، و حجاب بين او و خدا را از بين مى‌برد ، و اين گونه انسان كارش به جائى مى‌رسد كه وقتى خدا را به «يا اللّٰه» صدا مى‌زند جواب «لبّيك عبدي» (قرب الإسناد حميرى: ص 2، ح 2) را مى‌شنود.
و لذا خداوند متعال مى‌فرمايد: وَ إِذٰا سَأَلَكَ عِبٰادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ