33جنگ احزاب مسلمانان در مقابل قريش موضعى تهاجمى اتّخاذ كردند و نهايتاً در سال هشتم هجرى و پس از فتح مكّه مشركان تسليم كامل شدند و به اسلام گردن نهادند.

لذا با توجّه به نقش منافقان در تضعيف روحيۀ مسلمانان - كه قرآن از آن خبر داده است ¹ - بايد گفت كه نبرد على عليه السلام با عمروبن عبدود از جنگ دو فرد معمولى به نبرد روانى دو جريان تبديل گشت. پس از كشته شدن عمروبن عبدود، پيامبر صلى الله عليه و آله و مسلمانان تكبير گفتند و با وزيدن باد در سپاه قريش ² و به هم ريختن خيمه و خرگاه آنان، سپاه مشركان خسته و كوفته راه بازگشت به مكه را در پيش گرفت.

رسول گرامى صلى الله عليه و آله نيز پس از خاتمۀ اين جريان به سرعت به يهوديان بنى‌قُرَيْظه تاخت و با تار و مار نمودن آنان، از شر اين دشمن خانگى آسوده گشت. و اين خود دستاورد بزرگ ديگرى بود كه در پايان جنگ احزاب به دست آمد.

قضاياى جنگ احزاب و قلع و قمع يهوديان بنى قريظه در سورۀ احزاب وارد شده است ³ و خصوصاً برخى از مفسران در تفسير آيۀ: «وَ رَدَّ اللّٰهُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنٰالُوا خَيْراً وَ كَفَى اللّٰهُ الْمُؤْمِنِينَ الْقِتٰالَ » ⁴؛ يعنى: خداوند كافران مكه را با همان خشم و غضبى كه به مؤمنان داشتند