11
ديباچه
كربلا همواره با انوار آسمانى خود بر دل‌هاى پاك مى‌تابد و هميشۀ ايام نورافشان جان و جهانيان است. جاى جاى اين تربت مطهّر و قبه‌هاى نورانى يادآور شهامت و شجاعت و ايثار و از خودگذشتگى نيكان روزگار است. آنان كه از شراب سر به مُهر رَحِيقٍ مَخْتُومٍ نوشيدند و سرزندگى و بالندگى را به همگان اهدا نمودند و آرامگاهشان مأمن و پناهگاه كسانى شد كه نردبان قرب را به سوى حضرت دوست مى‌جويند.
از آن ميان، حائر حسينى، عطر و بوى ديگرى دارد و در اين مكان دعاها به استجابت قريب‌تر است. در اينكه حائر را به كجا نام نهاده‌اند، آرا و نظريات متفاوتى بيان شده كه پژوهشگر ارجمند «دكتر عبدالجواد كليددار» آن را به تحقيق و تفحص نشسته و جناب آقاى «مسلم صاحبى» آن را با ترجمه وزين خود، گويا كرده و تحفه ره‌پويان كوى حسينى نموده است.
بعضى از نويسندگان بر اين باورند كه حائر مجموعه صحن مقدس است، گروهى ديگر محدوده گنبد برافراشته را حائر مى‌دانند، دسته سوم روضه منوره و ساختمان‌هاى اطراف آن، مثل رواق‌ها، قتلگاه، خزانه و... را حائر مى‌شمارند و حتى برخى از نظريه‌پردازان همه كربلا را حائر مى‌دانند. آنچه در فصول مختلف اين